THE DEAD BROTHERS - 5th sin-phonie

TRACKLIST 1. Drunkards Walk 2. Death Blues 3. The Story it's Always the Same 4. The Power a Secret Holds 5. Bela Lugosi's Dead 6. Tic Tac 7. Drunkards Dream 8. I am all I got 9. Langenthal 10. Exotic Odyssey 11. Policeman 12. Teenage Kicks 13. How Deep is the Water	THE DEAD BROTHERS '5th sin-phonie' LP: VR1261 EAN-CODE: 7640111769798 CD: VRCD61 EAN-CODE: 7640111769743 1998 the Dead Brothers started in Geneva Switzerland a Whole New Music Area. They mixed Gipsy Music with Blues Rock’n’Roll and Delinquent Jazz. They called themselves the Only Real Heavy Metal Band, sometimes they had up to 9 tubas on stage doing a Bo Diddley Beat. Now after 18 years and 4 full length albums, tours around the globe ( with T-Model Ford, Bob Log III, Reverend Beat-Man), appearances in operas, personal tsunami changes, movie soundtracks, they opening the door to another area of the weird necromantic wild and bizarre world from Dead Alain Croubalian and his one and only Death Blues Funeral String Orchestra. A lot of the tracks where recorded in a barn in the Swiss mountains. The songs are mostly originals incl. the amazing “Death Blues” and “The power a secret holds”, except Undertones punk rock hymn “Teenage Kicks” and the Bauhaus necro new wave classic “Bella Lugosi’s Dead”. New as well is the song writing aspect. Most of the the lyrics are co. written by Marc A. Littler (Mr. Slowboat Films) so be WELCOME TO THE DARKSIDE and to the Obscure Cabinet of the AMAZING DEAD BROTHERS

DEUTSCH „1998 in Genf hat das Ganze angefangen: Die Dead Brothers haben damals eine ganze Welle einer neuen Richtung eingeleitet: Sie vermischten Zigeunermusik mit Blues Rock'n'Roll und 30er Jahre Chicago Jazz und gaben sich selber den Untertitel „The Only Real Heavy Metal Band". Manchmal standen bis zu 9 Tubas auf der Bühne, die allesamt einen Bo Diddley-Beat spielten.. Nun, nach einer Zeit von 13 Jahren mit 4 Schallplatten/CD's, Welt-Tourneen, Engagements an der Basler Oper, Film Soundtracks und personellen Wechseln, öffnen euch die Dead Brothers eine neue Türe zur obskuren, wirren, nefrophilen und wilden Welt des Dead Alain Croubalian und his One and Only Death Blues Funeral String Orchestra mit vielen neuen Mitschuldigen. Mit „The 5th Sin-phonie" spielten euch die Dead Brothers ein Album ein, das einem den Saft aus dem Mund kaum stoppen lässt! Bei den meisten Songs stammt die Musik von Dead Alain Croubalian und die Texte aus der Feder von Marc A. Littler (Mr. Slowboat Films), aber man findet auch wieder wunderbare Coverversionen, diesmal die Undertones Punkrock-Hymne „Teenage Kicks" und der Bauhaus-Klassiker „Bela Lugosi's Dead".. Alles in Kammerorchester-Styl!! WELCOM TO THE DARKSIDE and obscure cabinet of the AMAZING DEAD BROTHERS!" FRENCH Tout a commencé à Genève en 1998: the Dead Brothers ont lancé un style, toute une vague, dans une nouvelle direction: ils mélangent la musique tzigane avec du blues, du rock'n'roll et le jazz du Chicago des années trente. Ils se couronnent eux-mêmes "the only real heavy metal band". On retrouve parfois jusqu'à 9 tubas sur scène, tous suant et hurlant un rythme à la Bo Diddley. Et après 13 ans de bons et loyaux sévices, 4 disques/cds, des tournées autour du monde, un engagement à l'Opéra de Bâle, des musiques de films et des changements variés, les Dead Brothers poussent une nouvelle porte. Une porte qui ouvre sur le monde obscur, étrange, nécrophile et sauvage d'Alain Dead Croubalian et de ses comparses du "One and only death blues funeral string orchestra." Avec "The 5th Sin-Phonie" les Dead Brothers ont enregistré un album qui vous fais saliver d'envie dès la première écoute. La plupart des chansons sont comme à l'habitude de la plume d'Alain Croubalian, mais les textes sont cette fois souvent signés par Mark A. Littler (M. Slowboat Films). On retrouve, comme toujours, de merveilleuses reprises: comme l'hymne punk rock des Undertones "Teenage Kicks" ou le classique de Bauhaus "Bela Lugosi's Dead"...Le tout dans le style orchestre de chambre classique. WELCOME TO THE DARKSIDE et bienvenue dans l'obscur cabinet de curiosités des incroyables DEAD BROTHERS!

REVIEWS:
LE TEMPS (CH) Le groupe suisse adopte les archets et met un monde musical dans une chambre Remanier les pupitres du petit orchestre, se retirer entre amis dans un vieux moulin reculé, quelque part dans la ruralité helvétique, puis consigner la besace des morceaux à un studio d'enregistrement improvisé, en étoffant les contenus in situ. Un instrument pour ceci, une voix à ajouter par là, des arrangements nouveaux pour tel autre passage. Le retour aux affaires de la frairie de la mort, de cette bande d'amateurs de bric et de broc pilotée par Alain Croubalian, tient quasiment du geste artisanal, souvent improvisé, quasi toujours fragile, et partout poignant. The 5th Sin-Phonie respire de bout en bout cette forme d'urgence qui colore depuis douze ans la musique du groupe. On y retrouve une fois encore l'amour pour les atmosphères cabossées, pour tout ce qui s'éloigne du neuf et du luisant. Voilà pour le pedigree, immuable, d'un groupe aux géométries volubiles. Car pour le reste, soit pour tout ce qui touche au contenu de ce cinquième album, il y aurait tant de points à évoquer, qui disent un changement de cap profond. Alors, pour résumer, on retiendra que les Dead Brothers invitent moins au voyage, ils évoquent moins des géographies musicales (longtemps, ce furent celles des Balkans) et se concentrent désormais sur une forme d'intimisme qu'on pourrait étiqueter de musique de chambre pour salons enfumés, décorés de velours usés et fréquentés par des personnages distingués et compassés à la fois. L'arme du tournant? L'adoption massive d'archets et de cordes, qui confère au tout des textures feutrées et des formes arrondies. Publicité De cette fuite des Balkans («parce qu'on a entendu son esthétique partout, à toutes les sauces», nous confiera Alain Croubalian), il faut retenir l'autre voyage qu'elle permet d'ouvrir. Il est coécrit par le cinéaste sud-africain Marc Littler et superbement mixé par le Suédois Michael Ilbert (The Hives). Il va aux racines du rock et du blues, il frôle les folklores (l'Hellène «Drunkards Dream»), il touche au bluegrass (l'introduction «Dunkards Walk» et le survolté «Policeman») et propose des ballades chaloupées auxquelles on ne résiste pas («The Story It's Always the Same»).
THE NATIONAL EXAIMER (USA) Voodoo Rhythm Records has just released the Dead Brothers' fifth studio album, "5th Sin-Phonie." With a combination of gypsy folk, death blues, gothic country, and dark roots, this Geneva-based outfit of remarkably talented musicians and songwriters has been creating and playing intricate, organic and sinful musical arrangements that they have appropriately and collectively termed "blackgrass," the dark side of bluegrass, since 1998. Many of the songs on "5th Sin-Phonie" were actually recorded in a barn in the Swiss mountains, which undoubtedly added to the thick atmospheric feel of the album, as well as the rustic quality and overall darkness of it. All of the songs are Dead Brothers originals, save for "Teenage Kicks," which is a rock'n'roll anthem by the Irish punk band The Undertones, and "Bella Lugosi's Dead," originally by the 80's new wave/rock band Bauhaus. Both cover songs, however, have been Dead Brother-ized, so to speak, and are first of all acoustic versions, and secondly a good bit more complex. "Death Blues," "The Power a Secret Holds," and "The Story, It's Always the Same" are three songs that really stand out on the album, though they are all thirteen tracks worthwhile listens, to be sure. Many adjectives escape me when attempting to describe the Dead Brothers' sound in detail, save perhaps, say, melancholy, intense, dark, eerie, beautiful, savage, poetic, and... And what else can I say, really? These are songs by the dead for the living. Now, if I were asked to make comparisons between the Dead Brothers and other such bands and singer/songwriters, I would have to say they possess similarities to such artists as Those Poor Bastards, Black Jake & The Carnies, Bad Luck City, Warren Jackson Hearne & The Merrie Murdre of Gloomadeers, Pete & The Tar Gang, Sad Bastard Book Club, and so on. There is something else in the Dead Brothers' sound, though...something that sets them apart from those to which I have just compared them. With as much as twenty ex-members and an extensive new lineup, each component of the Dead Brothers whole comes together to form a musical giant whose sound is equal to that of a force of nature, perhaps like a shipwreck sinking slowly into the icy salt water of a turbulent sea, the aftermath of a twister that leveled a barn to rubble and splintered boards in the rural Midwest, or the heavy snowfalls upstate that bend the pines like so many wooden contortionists in the night. Like a funeral procession winding through the cemetery pathways to the deceased's final resting place, or a gnarled and leafless tree in the middle of an otherwise barren field, The Dead Brothers' songs can be somber and haunting. But they can also be as mad as a medicine show revival act together with a freak show in the strange underground of a foreign city together with houses engulfed in flames somewhere in the desolate wastelands of the world together with sterile rooms full of anatomy course cadavers being thoroughly dissected together with... And it goes on and on. Over the years, the Dead Brothers' have released four albums, all on Voodoo Rhythm, it seems---"Dead Music for Dead People" (2000), "Day of the Dead (2002), "Flammend' Herz" (2004), "Wunderkammer" (2006), and now "5th Sin-Phonie" (2010). Also over the years, they have toured, sharing the stage with such acts as gospel blues trash one-man band Reverend Beat-Man, slide guitar one-man neo-blues rocker Bob Log III, and blues master T Model Ford. And in the next week or so, they will be off on a spring tour of Europe, starting in their homeland of Switzerland, and then moving on through Holland, Germany, Austria, and Belgium. According to the band's 2008 online bio, Alain Croubalian first invented the Dead Brothers in his head, after studying death, or more precisely ars moriendi, at the University of Geneva with Professor Jean Ziegler. Dead Alain Croubalian seems to be one of the only constants in the Dead Brothers' lineup, as it is invariably changing and shifting throughout the years, going from different percussionists to a primitive banjo and accordion duo, from tuba players to several other horn arrangements, from three old acoustic guitar-playing Armenians sitting in chairs to a summer piano cabaret with slide guitar and fiddle, and so on...and on and on and on. Clearly this bizarre group of music-makers has seen many changes, just as Dead Brothers fans have no doubt noticed and thrilled at the many different incarnations of the band. Like it says at the end of their bio, You never know how they're about to pop up next. So, if you haven't already, give the Death Brothers, the one and only Death Blues Funeral String Trash Orchestra, a try. You will be glad you did. I know "5th Sin-Phonie" will be in my car stereo for some time to come.
PBS-1067 FM (AUS) Just received the "Dead Brothers" cd you sent. Caused an absolute storm here with it being featured as cd of the week and numerous shows clamouring to feature it as well. man this is one hell of a release. Then again what else can one expect from Beat-man. You have an uncanny knack to choose the very best to release on us the fans hear in Australia. Peter Merrett
ROOTSTIME (B) De lijst van ex-leden van The Dead Brothers is aanzienlijk. Meer dan twintig namen volgen elkaar over de jaren heen op. Enige constante is de Zwitser Alain Croubalian, oprichter en bezieler van dit toch wel geschifte project. The Dead Brothers ontstonden eerst in zijn hoofd om daarna via een heleboel muzikale omwegen uit te groeien tot wat in 1998 het levenslicht zag. The Dead Brothers heeft al in de meest uiteenlopende vormen bestaan: een duo op gitaar en banjo, maar evengoed een band met negen hoornspelers die een beat van Bo Didley speelden. Een andere naam die opduikt is die van Delaney Davidson, die nog niet zo lang geleden indruk wist te maken op uw dienaar. The Dead Brothers resideren in dezelfde muziekstal. Het Zwitserse Voodoo Rhythm Records lijkt zo een patent te hebben op duister aandoende rootsmuziek met een ongezonde portie zwartgalligheid. Tegelijkertijd en ondanks het donker kantje van de muziek is het wel de tweede keer op rij dat een release van dit label mij met verstomming slaat. Want ‘5th Sin-Phonie’, zoals deze nieuwste plaat van de band heet, is volgens mij een prachtplaat. En geloof me als ik zeg dat dit geen plaat is die makkelijk weg hapt. Meer zelfs, ik ga niet eens proberen om te omschrijven wat voor stijl The Dead Brothers spelen. Meer dan ooit is een luisterbeurt aangeraden. Een andere manier om een beeld te vormen van de muziek van deze heren is er naar mijn bescheiden mening niet. The Dead Brothers worden wel eens omschreven als een ‘death blues funeral string orchestra’. ‘Que?’ hoor ik u denken. Een keertje luisteren naar een song als ‘Drunkards Dream’ of ‘The Power A Secret Holds’ zou al veel duidelijk maken, geloof me. The Dead Brothers bedienen zich van een heel arsenaal snaarinstrumenten, inclusief strijkers, en andere niet voor de hand liggende instrumenten om hun songs ten gehoor te brengen. Terwijl veel andere bands zich maar al te vaak mispakken aan het experimenteren, slagen Croubalian en de zijnen er wonderwel in om hun avant-garde folk heel vertrouwd te doen aanvoelen. De meeste songs zijn eigen creaties. Ook met de keuze van hun covers vallen The Dead Brothers op. Zo spelen ze uiterst eigenzinnige en meer dan geslaagde versies van ‘Teenage Kicks’ van de punkrockband Undertones en de new wave klassieker ‘Bella Lugosi’s Dead’ van Bauhaus. Het is even wachten geweest op de vijfde plaat van The Dead Brothers. De verschillende bezettingswissels lijken hiervan de voornaamste reden. Er was op een gegeven moment zelfs geen sprake meer van de band. Het kan haast niet anders dat een project als dit constant van leden zal wisselen. Hopelijk zorgt dit niet opnieuw voor een lange pauze, want ook als is ‘5th Sin-Phonie’ mijn eerste kennismaking met de band en heb ik nog heel wat oud materiaal te verkennen, ik hoop dat er nieuw materiaal blijft uitkomen. Een band als deze zorgt nu eenmaal voor wat extra beroering in het rootswereldje. (Lewis)
TRESSPASS (CH) Untote habens schön: Sie können sich ihre Verwandtschaft selber aussuchen. Alain Dead Croubalian hat in den letzten Jahren, nach dem sich unter anderem Pierre Omer und Delaney Davidson selbständig gemacht hatten, praktisch seine ganze Verwandtschaft ausgetauscht – oder wenigstens seine toten Brüder. Und plötzlich haben wir statt eine Bande Toter eine illustre Truppe alt Bekannter am Start – weil totgesagte eben doch länger leben: Mago Dead Flück zupft den Bass auch noch bei Zeno Tornado und Filewile, Organist Resli Dead Burri hat mit Patent Ochsner und Les Trois Suisses Musikgeschichte geschrieben, Trommler Balts Nill mit dem Stillen Hasen ebenso. Komplettiert wird das Death Blues Funeral String Orchestra von Matthias Dead Linke an der Violine und Mandoline, sowie Stefan Dead Baumann, dem Appenzeller mit dem Cello. Gemeinsam schicken die Brüder ihre „5th Sin-Phonie“ an den Start – ein Mischwerk aus Sünde, Wahnsinn und Genialität. Wenn Resli die Säge singen lässt und Baumann das Cello schwermütig streicht, wird einem kalt ums Herz und die Erkenntnis „I am all I got“ lastet drückend auf dem Gemüt. Das Rezept der Brüder bleibt das Gleiche: Zigeunerromantik, ein Hauch von Jazz, Blues und Country mit etwas Rock’n’Roll abgeschmeckt und lange garen lassen. Dass mit Songs wie „Langenthal“ die Mundart zum Zug kommt, wirkt erfrischend – sofern der Begriff in diesem Aufguss von Schwermut überhaupt Gültigkeit haben darf. So oder so ist die „5th Sin-Phonie“ der Dead Brothers nichts für Suizidale und Emos. Alle anderen dürfen sich ohne Angst vor Nebenwirkungen wieder einmal hemmungslos in der Melancholie versinken lassen.
ROCK (NOR) Når man tenker på hva slags musikk som vanligvis kommer fra dette selskapet – The Guilty Hearts, Movie Star Junkies, Pirate Love – så er The Dead Brothers overraskende lyder. Er det jazz? Er det blues? Er det avantgard folk? Eller er det ganske enkelt rock’n’roll? Svaret er ja, til alt. For The Dead Brothers er ingenting hellig og alt er lov, eller kanskje motsatt? – Bluegrass krasjer med makedonske sørgemarsjer og Jimmy Rodgers danser med Bauhaus, står det i coveret. Ingen dårlig beskrivelse det, og selv om slåtter og gammeldans også renner en nordmann i hug og sigøyneraktig vals ikke er noe denne lytteren ofte låner øre til, så er denne platen, uforklarlig nok, aldri kjedelig lytting. To av skivas 13 låter er covere; Bauhaus nekrofile new wave klassiker "Bella Lugosi’s Dead" og The Undertones’ punkepos "Teenage Kicks" som begge passer utmerket i The Dead Brothers musikalske verden. Gruppa startet opp i Geneve i Sveits i 1998 og dette er deres femte album. De turnerer over hele den vestlige verden, ofte i lag med sjelefrender som T-Model Ford, Bob Log III og Reverend Beat-Man.
KICK OUT THE JAMES (ES) Estamos en un punto de inflexión respecto a estos hermanos muertos. Doce años poniendo música fúnebre a las fiestas mas bizarras, un trasiego permanente de personal, un contrato sin papel firmado con sangre con el Ritmo Voodoo, sello que les ha editado sus anteriores cuatro discos, versiones imposibles llevadas a su terreno, esa mezcla de jazz, folk, blues bajado de las altas montañas de Suiza a las calles de las ciudades más cosmopolitas, como aún se pasea el recuerdo de aquellos gitanos en troupe poniendo música en al calles reclamando algunas monedas que llovían desde los balcones. Con esos recuerdos empieza esta 5ª sinfonía del pecado, contrabajos, violines, tubas y música tradicional, un gabinete de curiosidades en donde se muestra como unos músicos oscuros sacan sonidos mientras se balancean al ritmo etílico de ese “Drunkards Walk”. Tras conseguir iniciar la marcha sin perder el equilibrio, el paso se muestra firme en temas como “Death blues”, ponen imágenes en blanco y negro mientras te susurran de manera inquietante cosas como “The story it’s always the same” ó ese ritmo que me trae a la cabeza la historia leída, no hace mucho, sobre ese muchacho que tenía como corazón un reloj cuando esta orquesta desbroza “Tic tac”, mientras otro tema tradicional ocupa los surcos de esta sinfonía y te ves ante un espejo repitiendo ese estribillo “How come this happy change….” hipnotizado por el sonido del theremin de ese “Drunkards dream” o te sientes teletransportado a cualquier feria de incierto presente moviéndote entre diferentes barracas bajo el ritmo de “Exotic Odyssey”. Como es habitual en sus discos no faltan versiones y en esta ocasión trasforman “Bela Lugosi’s dead” de Bahuhaus y el “Teenage kicks” de los Undertones para cerrar con “How deep is the wáter” poniendo a Leonard Cohen en un aprieto a la hora de hablar canciones. ¡Tan sorprendentes e imposibles como el sello que los edita!. (Oscarkotj-2010)